Richard Prince: een perverse luie oude man of geniaal kunstenaar? Waar de één de controversiële fotoserie “New Portraits” de hemel in prijst steekt de ander zijn totale afschuw niet onder stoelen of banken. De portretten houden de gemoederen bezig, dat is één ding dat zeker is.
What is the fuzz all about? De duurste screenshot ooit; de 100.000 dollar kostende screenshots van Richard Prince zijn Instagram-feeds, op een enorme canvas doek en inclusief hashtags, dat dan weer wel. Dat meneer een voorliefde heeft voor foto’s van jonge mooie vrouwen met het liefst zo weinig mogelijk kleren om het lijf maakt het geheel extra saillant. Ooh en misschien het feit dat hij de instagrammers in kwestie geen toestemming heeft gevraagd.
Het zal je gebeuren; maak je zo nu en dan een gezellige instagram-selfie hang je ineens levensgroot in de Gagosian Gallery (en dan net die ene met die duck face, brrrrr). Goed, vrij bizar maar juridisch een no go?
Het kamp “geniaal kunstenaar” vindt Richard Prince zijn “semi-revolutionary, drop-dead simple, often salacious Instagram paintings” geniaal. Zij stellen dat hij met zijn serie lagen toevoegt aan de “disconcerting images”, door te spelen met privacy, het auteursrecht en de toe-eigening van de foto’s. Hierdoor ondergaan de instagrammetjes een soort van “sick psychic-artistic” transformatie wat ertoe leidt dat ze niet langer aan de oorspronkelijk maker van het kiekje toebehoren. En dit is waar wat mij betreft de schoen wringt.
Het auteursrecht beschermt werken die origineel en creatief zijn. Ik weet niet of je de New Portraits al even gegoogeld hebt, maar het lijken mij stuk voor stuk originele en zeer creatieve foto’s (vooral die ene met het meisje in de witte onderbroek, gympen en tepelplakkers, wat is die daar aan het doen?!). En die mogen zonder toestemming niet door een ander openbaar gemaakt worden.
Natuurlijk, kunstenaars moeten met hun werk de maatschappij ter discussie kunnen stellen, tegen de gevestigde orde kunnen aantrappen en wat al niet meer, maar dat mag niet door schaamteloos andermans werk te stelen. Je mag je laten inspireren door een ander, zeker, zolang je maar voldoende afstand houdt van het origineel. En daarvan is hier, alle “sick psychic-artistic” transformatie lagen ten spijt, geen sprake.
En de geportretteerden? Die geven Richard Prince a taste of his own medicine door de werken zelf voor een schamele 90 dollar aan te bieden.
alle artikelen