Een databank is volgens de wet (zeer kort gezegd) een verzameling van geordende en toegankelijke gegevens die ‘een eigen intellectuele schepping van de maker vormt’ of ‘getuigt van een substantiële investering’. In het eerste geval is de databank auteursrechtelijk beschermd, in het tweede geval is er sprake van bescherming op grond van een recht sui generis. De vluchtgegevens die Ryanair op haar website heeft staan voldoen op zich aan de definitie van een databank (verzameling van geordende en toegankelijke gegevens), maar vormen geen intellectuele schepping, en getuigen niet van een substantiële investering. Geen bescherming dus.
Jammer? Nee, juist niet! Want zulke bescherming kent beperkingen, die (waarschijnlijk) het vergaren van gegevens van de de website van Ryanair door PR Aviation, een boekingssite, juist niet hadden kunnen verhinderen (daar ging de onderliggende zaak over). Maar nu de databank van Ryanair geen databank is (bent u er nog?) kan zij het ‘scrapen’ van haar vluchtgegevens door PR Aviation juist wél verhinderen, in dit geval door het verbieden daarvan in haar algemene gebruiksvoorwaarden (ervan uitgaande dat die van toepassing zijn, maar dat is een ander verhaal).
Het lijkt er op dat eigenaren van databases er onder omstandigheden goed aan doen stevig te ontkennen dat er bij hun databank creativiteit in het spel was of substantieel is geïnvesteerd, want dan is de database geen database en moet iedereen ervan afblijven!
Disclaimer: lees voor de nuances het arrest van het Hof Amsterdam en het arrest van de Hoge Raad in deze zaak.
alle artikelen