Ik laat mijn auto altijd fijn op de oprit van het huisje in de ruim bemeten, vriendelijke villa(atje)wijk staan en neem de bus naar het glanzende downtown. Naar al die prachtige in het zonlicht blikkerende South by Southwest venues. Sneller en je kunt een biertje nemen voor je teruggaat. Of twee. En in die bus zit het andere Amerika. Iedereen namelijk die geen auto kan betalen. Arm, slecht gekleed, te dik of juist veel te dun, gestrest, behept met rare tics. Armoede hangt als een mist in de bus.
Een man van een jaar of vijftig kwam binnen. Hij leek op een Chet Baker met tanden. Slank, rechtop, een zwarte hooggesloten blouse en oude cowboylaarzen. Hij ging naast me zitten en zei in dat heuvelachtige nasale Texaans van hier: “you know what gets me goin’ in the mornin? A joint gets me goin’ in the mornin. Other people take coffee, yeah, ye know. But I take a joint. Nothin’ wrong wid dat?” Ik beaamde dat:”Whatever gets you going, is fine with me”. En dat vind ik ook al zou het kunnen dat als de man koffie in plaats van wiet had genomen bij zijn ontbijt, hij niet de bus maar de auto had genomen. Kleine kans. Sommige mensen passen gewoon niet in het productieproces. En hij leek me er anno 2016 zo een (en ook anno tweeduizend-alles eigenlijk). Maar dat is nu. In de toekomst, anno 2000-veel, passen misschien nog wel veel meer mensen niet meer in het productieproces. Denk aan de chagrijnige winkelbediende, de ongeïnteresseerde receptioniste, de botte zwemleraar enzovoorts. Die zijn dan (eindelijk?) gerobotiseerd en kunnen aan de wiet.
Androids and the future
Professor Ishiguro presenteert zijn robot in de sessie “Android and the future”. Een kopie van hemzelf. Een nogal precieze kopie eigenlijk die je alleen als robot herkent doordat hij een onnatuurlijke onbeweeglijkheid heeft en nog raarder praat dan de prof zelf. Gezellig kletsen. Dat doet deze kopie en dat doen zijn andere robots.
Zijn aanpak is van een ontnuchterende eenvoud. Hij definieert menselijke behoeftes. Maar niet in grote termen (zoals liefde of zelfontplooiing) maar in bijna fysieke, concrete begrippen. “Mensen zien graag een mooi mens en mijn robot is mooi, schoon en lacht vriendelijk”. En inderdaad dat is en doet de robot. Heel subtiel. De metalen, plastic én aantrekkelijke vrouw straalt een ingetogen Mona Lisa-achtige blijheid uit. We zien echte mensen de robot in reactie op al dat prettigs vriendelijk toelachen. De professor maakt het niet uit dat die mensen iets doen dat totaal onzinnig is. Als ze zich maar beter voelen. Al lacht hij er graag om. “We have good laugh about”.
Hij ontdekte dat als mensen hun mobiele telefoon in een grote soort teletubby stopten (een “Hugvie” van ongeveer een halve meter lang, zie de foto) en ze daarmee vervolgens gingen bellen, hun cortison niveau significant lager lag dan wanneer die mensen dat zonder de Hugvie deden. Het werkt, dus is het goed. Het hoeft dus ook niet super high tech.. Ik kan haast niet wachten om op de Vondelparkbankjes mensen met zo’n ding hun moeder te zien bellen.
Een serieus probleem is natuurlijk dat Japanse mannen in een winkel schroom moeten overwinnen om de winkelier aan te spreken. Hem of haar aanspreken houdt een zekere druk in iets te kopen. En dat willen ze niet terwijl ze toch nodig iets moeten vragen. Gelukkig is daar de robot. Een mooie bedachtzaam en vriendelijk kijkende mevrouw van plastic en composiet en wat blijkt? Ze hebben geen aarzeling die wel aan te spreken. Een robot trouwens die meteen hun zelfvertrouwen boost trouwens door op de eerste vraag te zeggen: “dat is een hele goede vraag. U bent een zeer intelligent mens”.
Geniaal was de conversatie die de robot had met een Texaanse vrouw. Hierboven zag je al een fragment. Let op: de robot antwoordt autonoom! Het is geen ingestudeerde en voor besproken conversatie! De robot is ook niet geprogrammeerd om bepaalde antwoorden te geven. De robot is geprogrammeerd om autonoom zinnen te maken en verbanden te leggen met wat hij/het hoort. Zijn vraag aan de Texaanse was: “did you know you have two time zones in Texas?” Om, nadat hij had uitgelegd dat er twee districten op “Mountain Time” draaiden, zelfstandig te concluderen dat het “ridiculous” was. Ongelooflijk.
En als uitsmijter: de komische verhalenverteller die door zijn gevorderde leeftijd niet meer meekon. De professor bouwde hem een robot. Die robot zag er, in zijn woorden, beter uit en had een sterkere performance dan de echte guy. En trok ook vollere zalen. De echte man ging dood en de robot trekt nog steeds volle zalen. Links de man, rechts de robot. De man leeft verder in zijn robot. Is die dan wel dood? Volgens de professor niet. Hij “deed” het immers nog gewoon? En was populairder dan ooit.
The Elephant in the Room
Omdat je altijd overal voor open moet staan en omdat het om de hoek van de robots was naar de keynote “the Elephant in the Room. Over vrouwen in tech. En vooral over hoe weinig dat zijn. Met daarin de CTO of the United States zelf! Het probleem is, althans het panel vond dat een probleem, dat maar 19% van alle computerwetenschappers vrouwelijk is. Dat is minder dan in 1984 toen meer dan 30% vrouwelijk was.
Een van de panelleden, een investeerder uit Silicon Vally, is moeder woont midden in Silicon Valley. Om ervoor te zorgen dat haar dochter van dertien jaar als mens zich van haar vrouwelijke anti-tech juk kan bevrijden, nam ze haar mee naar haar werk. Hele dagen. Ongelooflijk. Mijn kinderen zouden voorgoed ongeschikt zijn voor het bedrijfsleven. Als ze al het einde van de dag zouden halen: ze zouden zich doodvervelen. En zich zo slecht gedragen dat het mijn zakelijk functioneren ernstig zou belemmeren. En gelijk hebben ze zeg, laten ze lekker kind zijn. Ik vond het een nogal verstikkende mama. (Ook schokkend vond ik trouwens dat maar 1% (één) van de startup founders zwarte mensen waren. Dat is volgens mij ook relatief een dramatisch lager percentage dan vrouwen. En, nu ik erover nadenk, de overgrote meerderheid hier bij south by southwest is hartstikke wit.). Ik ben begaan met slachtoffers van glazen plafonds, sexual harasment en ongelijke behandeling maar wordt erg ongelukkig van dit soort sessies en trok het beamende gesnuif van de mevrouw naast me niet meer. Ik ging er vandoor. Laf. Alhoewel: ik moest de hele zaal door lopen. En die zijn groot. “Daar gaat een klassieke male chauvinist pig” zullen ze wel gedacht hebben terwijl ik de misschien wel veertig meter lange gang naar Canossa ging.
Beware of Slenderman
Twee meisjes van12 die een derde meisje ernstig mishandelden. Met messen. Negentien messteken! Het slachtoffer overleefde het tenauwernood. Omdat ze dachten of wilden geloven dat ze een rol speelden in een Slenderman verhaal. Slenderman is een erg enge game die mijn kids ook speelden. Echt eng: je schrikt je de eerste keer dat de engerd (Slenderman zelf) in de game opduikt totaal te pletter. En daarna schrik je nog steeds als je hem ziet. Want als je hem ziet is het onverwacht en is het game over. Zie de wiki over de steekpartij: wiki Slenderman stabbing.
Het was een hartverscheurend verhaal. De twee meisjes die dit deden waren 12 op het moment van de daad. En worden berecht alsof ze volwassen zijn. Volwassen? Als 12 jarige? Kinderen in de leeftijd veranderen in een week meer dan een volwassene in tien jaar. Ik maak het dagelijks mee. Die kun je toch niet behandelen alsof ze “af” zijn en volledig verantwoordelijk voor hun daden? Dat zou in heel Europa ondenkbaar zijn.
De vader was aanwezig. Dapper. Hij zei dat hij zijn dochter, Anisa, al in geen negen maanden heeft aan kunnen raken: ze mag alleen visueel contact: er zit een glazen wand tussen. Er is geen psychiatrische begeleiding. Het meisje zit verder al achttien maanden vast en het proces moet nog beginnen. En intussen is bij ieder nieuws in de zaak haar foto zonder balkje “nation wide” te zien op televisie, internet en in de krant. De aanklager publiceerde zelfs de acht uur ondervraging van het kind. Een ondervraging die plaatsvond zes uur na de daad. Woedend word je er van. Een verhaal waarin iedere zin het mes dieper in het vlees van deze toch al bijna onverdraaglijke geschiedenis duwde. En zie ook mijn blog van gisteren over the right to be forgotten. Met heel je wezen wil je niet anders dan dat dit kennelijk gestoorde meisje vanaf nu met rust wordt gelaten. Heeeeeel misschien kan ze dan nog iets van een leven leiden als ze haar straf heeft uitgezeten. Want een straf is wel terecht. Na zo’n daad hoort vergelding. Dat is bitter en wreed maar nodig voor het slachtoffer en voor ons (niet voor mij overigens, ik zou geneigd zijn dit gedrag eerder als ziek dan als crimineel te beschouwen). Hulde aan de vader die met krachtige stem zijn verhaal deed.
Deden de ouders iets fout? Nee. Ze waren braver dan braaf. Het gesprek gaf een onthullend inkijkje in opvoeden in de digital age door verstandige ouders in de VS in het tweede decennium van deze eeuw: de ouders controleerden dagelijks de surfgeschiedenis van hun kinderen. De school had een tool waarmee ze dat op afstand nog een keer dunnetjes over konden doen. Ze waren echt bezig met verantwoord online opvoeden. Zoals ook alleen Amerikanen dat kunnen. Alles is onderwerp van toezicht.
Ik vind dat wel blijk geven van gebrek aan vertrouwen in kinderen. Ze moeten het toch vooral zelf ontdekken. En bovendien, dat liet deze zaak pijnlijk duidelijk zien,helpt het niet.
Big Fat Data
De sessie Big fat data ging er vooral over hoe de wereld te redden door alle data te verzamelen en te interpreteren. Door elektriciteitsbedrijven die, bijvoorbeeld, aan het verbruik kunnen zien dat iemand zijn airco niet programmeert zodat hij alleen wanneer er iemand is energie vreet. Die kan het elektriciteitsbedrijf dan gericht benaderen. Die data analyse bij grootverbruikers en leveranciers van stroom had al triljoenen kilowatts bespaart. Zucht. Ik moet je zeggen dat na drie dagen bevlogen mannen, de emmer wat vol begint te raken.
De big data man van de regering Obama was er ook. Zijn oproep: gebruik al die data en verdien er geld mee: maar niet om geld te verdienen maar om het leven van velen te verbeteren. Want, mooi gezegd, als je alleen aan geld denkt, denk je te klein. Het medicijngebruik moet terug en de gezondheidszorg betaalbaar.
Hij was verder bezig met een wetsvoorstel dat iedere Amerikaanse burger het recht zou geven al zijn gezondheidsdata die een instelling bezit op een app van zijn eigen keuze te downloaden. Dat is nog eens de mensen empoweren! Iedereen al zijn eigen gezondheidsdata! En laat dan al die gretige ondernemers er geld mee gaan verdienen. Ik ga me laten omscholen. Deze Zilvervloot wil ik niet missen. Varend op de golven van de vergrijzing naar een big data Eldorado. “Dan maar liever de zorg in”, aldus Van Sprey.
Jetse Sprey
alle artikelen